ضرورت گسترش و پیوند هر تجمع و اعتصاب با قیام سراسری ایران
جوانان آگاه و مبارز- دختران و زنان انقلابی و شورشی – اقشار معترض و به‌جان آمده از ظلم و ستم دیکتاتوری ولایت فقیه - در ۲۱مین قسمت از سلسله برنامه‌های آموزشی برای نسل قیام و کانونهای شورشی توجه شما را به مطلبی با عنوان: ضرورت گسترش و پیوند هر تجمع و اعتصاب با قیام سراسری! جلب می‌کنیم- از شما می‌خواهیم فایل صوتی این برنامه را ضبط کرده و به‌طور آموزشی گوش کنید و در شبکه‌های اجتماعی منتشر کنید.
برخی از دوستان سؤال کردند که ضرورت اعتراض و قیام در هر زمان و هر مکان چیست؟ و چرا مجاهدین اصرار دارند هر فرصتی را به اعتراض و خروش و خشم علیه حکومت آخوندی تبدیل کنیم؟ یا سؤال کردید از کجا معلوم که این تجمعات کوچک به یک قیام سراسری تبدیل شود؟
در پاسخ باید گفت: وقتی مانند یک کوهنورد از پایین کوه به قله نگاه می‌کنیم به اهمیت فتح آن قله بیشتر پی می‌بریم – یعنی وقتی تک‌تک هر تجمع یا اعتصاب را کنار هم بگذاریم می‌بینیم که در رویارویی مردم با رژیم پوسته‌ای شکسته شده است. وقتی اعتصاب و اعتراض اقشار در هم ضرب می‌گردد، این خودش یک گام از اعتراضات معمول و جاری جلوتر است. به‌خصوص که این اعتصابها سراسری هم باشند و اقشار مختلف اجتماعی هم در پیوند با یکدیگر قرار بگیرند.
وقتی این اعتصابها سراسری می‌شوند اولین مفهوم آنها این است که: اعتصابها خصلت سازمان‌یافته دارند و با عبور از همه موانع رژیم توانسته‌اند توطئه‌ها را برای خاموش کردن صدای اعتصاب درهم‌بشکنند.
عبور از موانع رژیم که شامل تهدید، سانسور، ارعاب، سانسور خبری، قطع ارتباطات و دستگیری و فشار روی معترضان بوده و هست همین خودش، اهمیت بالایی داشته و مفهومی فراتر از بروز یک اعتصاب یا حرکت اعتراضی دارد. همین که اقشار مختلف نشان دادند می‌توانند اعتصاب را حتی در شرایط سرکوب و اختناق برگزار کنند، این یک گام مهم رو به جلو است. مانند معلمان و کارگران و کامیون‌داران که همگان دیدند در بیش از ۳۱۰شهر توانستند یکپارچگی خودشان را به‌رغم تمام فشارهای رژیم حفظ کنند. و همبستگی و اتحاد میان اقشار به‌وجود بیاورند و دست آخر هم رژیم را وادار به عقب‌نشینی کردند.
شما چه چشم‌اندازی در همبستگی اعتصابها و اعتراضها علیه دیکتاتوری ولایت فقیه خامنه‌ای می‌بینید؟ پاسخ را این روزها در قیام و خشم سراسری مردم ایران علیه کل حاکمیت آخوندی می‌بنیم - از آنجا که واقعاً کارد به استخوان مردم رسیده است، در ادامه همان اعتراض و اعتصاب و حرکت‌ها، چنین وضعیتی قابل تصور بود. روشن است که شاهد نقطه حساس و سرفصلی در تاریخ قیام ایران شدیم. و رژیم نه راه پیش دارد و نه راه پس
