پس از چند روز کش و قوس، سرانجام از روز سه‌شنبه دولت روحانی ۱۳۰شهرستان را به‌عنوان سفید اعلام کرد که در آنها مساجد باز می‌شوند و نمایشهای جمعه راه می‌افتند. گفته می‌شود و دولت روحانی هم می‌کوشد به‌طور غیرمستقیم چنین القا کند که این تصمیم بر اثر فشار آخوندها و حوزهٔ قم گرفته شده که نگران از دست رفتن کار و کاسبی خود در رمضان‌بازار بوده‌اند.
رنگ‌بندی و بازی با کلمات در خدمت چه اهدافی؟
آیا این شهرها واقعاً سفید هستند؟ اظهارات مهره‌ها و رسانه‌های حکومتی از هر دو باند که برخی از آنها حتی اعضای ستاد کرونا هستند، بیانگر خلاف این است.
حریرچی معاون وزارت بهداشت، به‌رغم آن‌که خود از سینه‌چاکان خط بازگشایی است، اذعان می‌کند ۷۰شهر کشور، شامل تمام مراکز استانها و مهمترین شهر هر استان، قرمز و پرخطر محسوب می‌شوند.
یکی دیگر از مقام‌های وزارت بهداشت تأکید می‌کند، «رنگ‌بندی‌ها اهمیتی ندارد و به‌معنای عادی شدن شرایط نیست».
کمیتهٴ اپیدمیولوژی وزارت بهداشت نیز تصریح می‌کند: «کرونا در ۱۵استان صعودی است».
محبوب‌فر عضو کمیته پیشگیری از کرونا می‌گوید: «تقسیم‌بندی جغرافیای کشور به‌مناطق سفید، زرد و قرمز برای مبارزه با کرونا... مبنای علمی ندارد و فقط بازی با کلمات است». وی تلویحاً روحانی را دروغگو خوانده و با تصریح این نکته که هیچ نقطه‌ای از کشور به‌عنوان منطقه سفید عاری از ویروس کرونا وجود ندارد می‌افزاید: «سخنان رئیس‌جمهور مبنی بر سفید بودن برخی مناطق، ناشی از اطلاعات غلطی است که به‌دست وی رسیده است».
بنابراین سفید اعلام کردن برخی شهرها در حالی که سراسر کشور و کلیهٴ مراکز استانها سرخ هستند و تردد بین شهرها هم به‌طور عادی جریان دارد، یک دروغ بزرگ است. دروغی چنان آشکار که روحانی هم به‌رغم آن‌که در دروغ و دغل و وقاحت هیچ مرزی نمی‌شناسد، هنگامی که در این باره سخن می‌گفت اذعان کرد به‌او تذکر داده‌اند به‌جای کلمهٔ «سفید» از واژهٔ «کم‌خطر» استفاده کند. بنابراین هیچ نقطهٔ سفیدی وجود ندارد و به‌فرض هم که شهری امروز سفید یا کم‌خطر باشد، معلوم نیست که فردا سرخ نشود و با توجه به‌روند صعودی کرونا در اکثر مناطق کشور، این نه یک احتمال بلکه یک قطعیت است.
«سفیدها قرمز می‌شوند»
روزنامهٔ حکومتی رسالت (۱۷ اردیبهشت) طی مقاله‌یی با عنوان «سفیدها قرمز می‌شوند» به‌نقل از یکی از مقامات دست‌اندرکار وزارت بهداشت خاطرنشان می‌کند که با توجه به‌آزادی سفر و تردد بین شهرها، یک شهر به‌اصطلاح سفید و کم‌خطر ممکن است فردا جزو شهرهای قرمز قرار گیرد و با موج جدید اپیدمی مواجه شود».
بنابراین از طریق بازی با کلمات و جایگزینی کلمات نمی‌توان بر واقعیت سرپوش گذاشت و خط جنایتکارانه فرستادن مردم به‌میدانهای مین کرونا را توجیه کرد. بازگشایی مشاغل و مساجد و نمایشهای جمعه، صرفاً انگیزه‌های اقتصادی و سیاسی دارد و مقدمهٔ رفع تتمهٔ محدودیتها و بازگشایی فراگیر است. اظهارات قائم‌مقام سازمان تبلیغات اسلامی مبنی بر این که: «تحت هر شرایطی مراسم روز قدس حتی در مناطق قرمز هم برگزار می‌شود»، به‌وضوح بیانگر آن است که در تصمیم‌گیریهای رژیم ملاحظهٔ اول تا آخر، منافع اقتصادی و اهداف سیاسی است و در محاسبات فاشیسم ضدبشری حاکم، جان و زندگی مردم هیچ وزن و اهمیتی ندارد. این رژیم برآمده از اعدامهای هزاران نفره، رژیم برآمده از قتل‌عام زندانیان بی‌دفاع و دست و پابسته و رژیمی است که دهها هزار دانش‌آموز خردسال را به‌روی میدانهای مین فرستاد و جنگ ضدمیهنی را ۶سال بدون هیچ توجیهی ادامه داد. اکنون هم رئیس‌جمهور همین رژیم که در تمام جنایات یاد شده دست داشته، با همان منطق گفته است: «دو سه میلیون کشته می‌شوند، در عوض ۳۰میلیون گرسنه به‌خیابان نمی‌آیند». در مورد این منطق ضدبشری یکی از مهره‌های به‌حاشیه رانده شدهٔ رژیم (قاسم شعله‌سعدی) ابراز نگرانی کرده که «ترس من این است که آن ۳،۲میلیون کشته شوند و آن ۳۰میلیون هم به‌خیابان بیایند». این در واقع محتمل‌ترین و واقعی‌ترین تابلو است و مردم ایران که بارها ارادهٔ انقلابی خود را برای به‌زیر کشیدن آخوندهای فاسد و جنایتکار حاکم نشان داده، هرگز نظاره‌گر خاموش مرگ فرزندان و هموطنان خود نخواهند بود
