طبقه کارگر ایران شاید بی‌اغراق بدترین و سیاه‌ترین دوران تاریخ حیات خود را در این روزها طی می‌کند،
ظالمانه‌ترین قراردادهای کار، بدون اجازه تشکل‌یابی داوطلبانه صنفی، بدون اتحادیه، بدون سندیکا و بدون اجازه شرکت در تصمیم‌گیری برای حقوق و حاصل کار خود!
در چنین شرایطی روزنامه حکومتی آرمان نوشت: آمارها می‌گویند در حال حاضر حدود ۹۶درصد قراردادهای کار به‌صورت موقت هستند و مشکلاتی مانند عدم بیمه و عدم دریافت دستمزد قانونی دارند.
همین روزنامه رژیم توضیح داده:
«موقت بودن قراردادها یعنی موقت بودن کار.
موقت بودن کار هم یعنی موقت بودن زندگی!
از سوی دیگر ایسکانیوز رژیم هم، با ذکر آمار بیش از ۹۶درصدی جامعه ۱۵میلیونی کارگران کشور، به این قراردادهای موقت و کوتاه مدت و حتی قراردادهای سفید امضا، اشاره کرده است.
این نهاد حکومتی توضیح داده: کارگری با قرارداد موقت و سفید امضا یعنی کارگری که طی سال‌های متمادی با انعقاد قراردادهای متعدد در کارگاهی شاغل بوده در پایان مهلت آخرین قرارداد، صرفاً به‌دلیل اتمام مدت قرارداد با وی تسویه‌حساب کنند و تمام!
معنی آنچه که آرمان و ایسکانیوز آخوندها نوشته‌اند، این است که، کارگر موقت، کارگری است که شیره جانش کشیده شده، و در آستانه پیری و از کارافتادگی، بدون حقوق بازنشستگی و بیمه و از کار افتادگی و بهداشت و درمان و... به امان خدا رها می‌شود.
فتح‌ا... بیات، رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی، گفته است: علاوه بر آمار ۱۵میلیونی کارگران، آمارهای غیررسمی هم حکایت از این دارد که حدود ۵میلیون نفر هم کارگران غیررسمی، بدون هیچ قرارداد شغلی داریم که در فهرست شاغلان کشور اصلاً وجود خارجی ندارند. همه این جمع؛ چه آن کارگر در ظاهر رسمی با قرارداد موقت غیرقانونی و چه آن کارگر غیررسمی بدون قرارداد، درد مشترک امنیت شغلی دارند. یعنی حدود ۲۰میلیون کارگر، نان خانواده خود را با عدم امنیت شغلی تأمین می‌کنند و همواره نگران آینده هستند.
