واشنگتن پست روز یکشنبه ۲۸دیماه، در بخش‌هایی از مقاله‌ای به‌قلم جکسون دیل آورده است:
اگر بگوئیم که افراد، شاخص سیاست هستند، به‌نظر می‌رسد که ابقای کامل سیاست‌های اوباما محتمل باشد... تقریباً یک در میان، مقامات بالایی که برای وزارت‌خارجه و وزارت‌دفاع کاندید شده‌اند، از مقامات کارکشته اوباما هستند.
با این‌حال، اثبات شد که یک بخش سیاست ایران اوباما درست نیست که ناشی از یکی از اشتباهات بزرگتر اوست. اوباما که تجربه کمی در امور خارجی قبل از تصدی مقام ریاست‌جمهوری داشت، استدلال کرد که ”تعامل“ آمریکا با رژیم‌های متخاصم می‌تواند از خصومت آنها بکاهد و حتی سبب شود که به‌لحاظ داخلی نیز سیاست‌های لیبرال در پیش گیرند، بدون این‌که نیاز به انقلاب یا تجاوز به آنها باشد که راه‌حل مطلوب نئومحافظه‌کاران دولت جورج دبلیو. بوش بود. اوباما دکترین خود را روی میانمار (برمه)، کوبا و هم‌چنین ایران آزمایش کرد.
در حالی‌که وی به درستی استدلال کرد که صرف توافق اتمی با ایران خودش ارزش آنرا دارد، اوباما فکر می‌کرد که می‌تواند رژیم را به پذیرش ”مسیری متفاوت“ رهنمون شود. رژیم حتی به چنین چیزی نزدیک هم نشد و این حتی قبل از کمپین فشار ترامپ بود.
این توهم که این رژیم‌ها دارای پتانسیل برای پیشرفت مثبت به‌واسطه متقاعد شدن توسط آمریکا هستند، را باید کنار گذاشت.
بنظر می‌رسد که بلینکن و سولیوان این موضوع را دریافته‌اند. آنها گفته‌اند که تمرکز دولت بایدن در ”تعامل“ باید روی سایر دمکراسی‌ها باشد که نیاز به تقویت دارند و این‌که به استراتژی‌هایی رهنمون شوند که به آنها اجازه دهد از پس دیکتاتورها برآیند.
